'Hannah, heb je weer eens lullemannetjes gegeten?', werd er vroeger thuis regelmatig aan mij gevraagd als ik mijn mond niet kon houden. (Ach, ieder gezin heeft zo zijn eigen gekkigheden moet je maar denken). Feit is wel dat ik altijd al een spring-in-het-veld ben geweest, een spraakwaterval die nog geen minuut zijn mond kan houden, die vijf kwartier in een uur lult en het liefst altijd met haar handen praat. (Pfoeee stukje zelfkennis hier haha). Met dit verhaal zal ik vriend en vijand versteld doen staan..(nouja vijand niet, want ik vrees dat die mijn weblog niet lezen).

Zo'n tien jaar geleden kreeg ik m'n eerste echte professionele massage. Samen met Meike in onze hotelkamer in Indonesië. Als 14-jarige tina-chick vond ik alles kietelen en kon ik er totaal niet van genieten. Ever since heb ik de massage afgezworen. Maargoed, je bent in Thailand en je kunt dit land niet uit zonder Pad Thai gegeten te hebben, op Khao San Road te zijn geweest, of een tempel te hebben gezien. Een massage valt voor mij een beetje in dezelfde categorie. Dus ik besloot mijn angsten over boord te zetten en op Koh Chang voor een massage te gaan.

Zo gezegd zo gedaan lag ik op een mooie zonnige dinsdagmiddag op de tafel bij een masseuse. (Jaaa inderdaad, toen jullie allemaal aan het werk waren). Stiekem best wel een beetje zenuwachtig... De vrouw begint met mijn rug en schouders en dat is wel okey. Dat biedt hoop voor de toekomst, denk ik voor een momentje... Maar dan gaat het mis, want niet veel later begint ze aan mijn benen. Wat een hel! Het kietelt, maar ik wil niet lachen want dat vind ik lullig. In gedachte hoor ik Meike en mezelf weer giebelen als twee schoolmeisjes. Ik bijt op mijn lip om me tegen het lachen te verzetten. Zodra ze klaar is met mijn benen ben ik enorm opgelucht. Op dat moment realiseer ik me echter nog niet dat ik ook nog op mijn rug moet draaien... En je raadt het al. Nog een keer allebei m'n benen. Drama. Ik put maar hoop uit het feit dat ze gaat eindigen met mijn nek en schouders. Helaas kom ik ook daar weer bedrogen uit, want het uur wat afgesloten met een hoofdmassage. En tsjah, van vette druppels kokosolie in mijn haar word ik nou ook niet dol enthousiast. Conclusie: ik ben voorlopig weer even genezen.

Maar er is nog meer. Want reizen bestaat echt niet alleen uit zuipen, op het strand liggen en af en toe een bezienswaardigheid bekijken... Althans voor mij niet. Dus in het kader van je horizon verbreden besloot ik een beginnerslesje yoga te doen. De gedachte spookte al langer door m'n hoofd, dus jaa als je dan in het hippie-achtige Pai bent denk je: waarom niet?! Zo kwam ik terecht bij Mam, een hippie vrouw van tegen de zeventig, die zo flexibel is als een elastiekje. En ik moet toegeven, ik vond het best wel heel chill. Mijn eerste les was zwáár en op sommige momenten zelfs redelijk onmogelijk, maar wel heel tof. Na zo'n anderhalf jaar een kantoorbaan gehad te hebben en vervolgens al vijf (!) maanden met je huis op je rug lopen, vonden mijn spieren dit wel even heel lekker. Alleen het meditatiegedeelte vond ik niks. Je zit daar dan maar in de stilte en hebt geen idee hoe lang het gaat duren. Een kijkje in mijn hersenpan tijdens een moment van absolute stilte:

focus Hannah.... Ohh shit, ik moet nog pasfoto's voor m'n visum in Laos.... Focus Hannah.... Wat zal ik vanmiddag eens gaan doen?... Niet denken Hannah.... Zou ik een dikke kont hebben zo?... Shit ik moet m'n hoofd leeg maken... Hoe doe je dat eigenlijk?... Hmmm hoe lang zou het nog zijn... Mijn voet slaapt.... enz enz.

En wees niet bang. Ik word echt geen zweefteef, boomknuffelaar of macrobiotische heks. Maar ik vond het toch wel heel fijn.

Dan kort nog even wat over Thailand. In mijn vorige stuk hebben jullie vast wel gemerkt dat ik niet laaiend enthousiast was over de Thaise eilanden (zacht uitgedrukt). Deze keer ben ik naar het noorden gereisd en eerlijk is eerlijk, dat was stukken beter! Enkele hoogtepunten: De WOII geschiedenis in Kanchanaburi, de prachtige boeddha's in Sukhothai, een kookles in Chiang Mai en scooteren in hippietown Pai.. Verder zal ik niet te veel in details treden. Kijk maar naar de foto's voor een impressie!

Ik kan dit verhaal niet anders afsluiten dan met:

Namasté!

Dikke kus en veel liefs,

Has