Met ons mam door Vietnam!

254 dagen, 8 landen, 11 vluchten, 5 tropische eilanden, 1.000.000 rijstkorrels, 316 muggenbulten, 1 ziekenhuisbezoek, 145 nieuwe facebook'vrienden', 237 tempels en ontelbaar veel mooie herinneringen. Een korte statistische samenvatting van mijn reis.. Het zou zo een reclame van de MasterCard kunnen zijn haha :-)

Op 1 mei was het dan zo ver. Moeders landde op het vliegveld van Hanoi. Om de mislukte pick up in Kaapstad van vijf jaar geleden goed te maken stond ik al twee uur van te voren te popelen in de arrival hal. En het weerzien was heel fijn. Echt een 'Joris-Linssen-Hello-Goodbye' momentje. Onze reis door Vietnam was geweldig. In Hanoi was ik zelf de gids omdat ik al veel had verkend. In Halong Bay zaten we op een poepchique boot waar we 8-gangen menu's geserveerd kregen met de meest enge zeebeesten. Tijdens een bezoek aan de gedemilitariseerde zone kwamen we veel te weten over de Vietnam Oorlog, of zoals ze hier zeggen: de American War. In Hoi An hebben we even gerelaxed en heb ik twee mega-super-toffe-geweldige jurkjes op maat laten maken. Dus dat er maar veel leuke feestjes/bruiloften/bbq's en andere gelegenheden mogen komen waarbij ik ze aan kan :-) Saigon had echt de allure van een wereldstad en de Mekong was juist weer heel relaxed. Al met al veel afwisseling, veel indrukken en ervaringen, véééél eten en veel bijgeklets natuurlijk!

Voor degene die zich afvraagt wat ik nu met mijn leven ga doen.. Allereerst al m'n lieve vriendinnetjes en familie omhelzen, dan een meergranen triangel met Beemster Belegenkaas eten, vervolgens vijf nieuwe afleveringen Game of Thrones downloaden, mijn grote wereldkaart/kraskaart open krassen.. Maarja en dan? Dat zal ik je vertellen: Per 15 mei (gisteren dus) ben ik de trotse huurster van een appartementje in het centrum van Den Bosch, dus daar kan al het een en ander in geklust worden. 'Hoe gaat ze dat betalen?', hoor ik je nu denken.. Nou, per 15 juni keer ik weer terug bij PANGEA Travel in Arnhem. Een baan én een huis... Ik kom in een gespreid bedje!

Ik wil iedereen bedanken voor het lezen van m'n verhalen, de lieve reacties, uitgebreide mails en dolle foto's. Ik heb een geweldige reis gemaakt en dat neemt niemand me meer af!

Tot slot geef ik deze keer de ruimte keer de ruimte aan een gastcollumnist: Wilma van Wijngaarden.

Reizen met Hannah*

Ruim twee weken geleden werd ik op Noi Bai, het vliegveld van Hanoi, allerhartelijkst en reuze enthousiast ontvangen door Hannah. Binnen vijf minuten was het al bijna weer gewoon, ze ratelde nog als vanouds. Ik kreeg maar weinig tijd om te wennen want Hannah had zich goed voorbereid. Gelukkig had ik al twee maal hiervoor samen met Hannah gereisd, dus eigenlijk wist ik al dat ik wel wat achterover kon leunen.

Nog nooit met Hannah gereisd? Hieronder dan een korte gebruiksaanwijzing.

Ze is op alles voorbereid en heeft graag de touwtjes in handen. Voor haar was de overgang van backpacken en slapen in een schimmige dorm in een hostel naar een hotel met een heerlijk bed, schone lakens, een eigen douche en een oneindig ontbijt ook wel een cultuurschok. Maar dat wende snel, al vond ze mij veel te scheutig met fooien.

Hannah kan zich reuze snel oriënteren in een nieuwe omgeving. Van Hanoi tot de miljoenenstad Saigon sleepte ze mij binnen de kortste keren van pagode naar museum, na slechts een korte blik op de plattegrond. 'Dat kan toch iedereen' was dan haar nuchtere commentaar, als ik hierover m'n verwondering uitsprak en het zweet van mijn gezicht veegde.

Hannah is erg behulpzaam maar trekt duidelijk grenzen. Niet elk oud vrouwtje zonder tanden wordt naar de overzijde gebracht. Ze vertrouwt niet iedereen en blijft net zo lang door vragen tot ze het naadje van de kous weet. Er waren dagen bij dat ik de leiding kreeg maar dat duurde altijd maar even. Bij de receptie van het hotel greep ze onmiddellijk in als ik even het Aziatische Engels niet verstond. Eigenlijk wendde iedereen zich onmiddellijk tot haar en hing ik maar bij als een wandelende portemonnee. Daar word je lui en gemakzuchtig van. Maar ik kon het goed hebben.

Hannah bereidt zich goed voor op een daguitstapje, ze is leergierig. Alles wordt van te voren goed bestudeerd in de Lonely Plannet. Ik heb me werkelijk verbaasd over haar brede interesse. Een oude koning kreeg evenveel belangstelling als een mausoleum, een prachtig mozaïek, een tempel of the American war. En natuurlijk maar platen schieten, zoiets laat ze ook niet graag over aan een ander.

Wel eens gefietst met Hannah in Nederland? Nou in Hoi An ging ze er als een razende vandoor met mij in haar kielzog, tussen al die duizenden toeterende brommers en scooters.

Hannah is bijna altijd vrolijk en het prettige is dat ze aankondigt wanneer ze chagrijnig is en ook aangeeft als het weer voorbij is.

Is er dan niets negatiefs? Hannah eet niet alles maar deze reis heeft ze een shrimp gegeten, zo'n grote met snorharen. Je doet haar geen plezier met een massage, ze houdt niet van vogels en van het sterrenstelsel heeft ze geen kaas gegeten. Maar verder, is ze een super reismaatje!

*vrij naar John Steinbeck

---------------------------------------------

Nou dit was het! Tot snel allemaal!

Liefs Hannah en Wilma :-)

De laatste etappe: Vietnam!

Reizen is niet altijd alleen maar leuk. Dat is me twee weken geleden helaas maar al te goed duidelijk geworden. Op deze blog post ik over het algemeen alleen vrolijke verhalen, omdat dat gelukkig de momenten zijn die overheersen. En tsjah, af en toe een kleine tegenslag is niet erg. Bijna alles is immers op te lossen. Een ingeslikte pinpas in Bangkok, een geïnfecteerde (opengekrabde) muggenbult of een vlieg die vast zit in je oor... Allemaal meegemaakt en achteraf soms ook best wel weer grappig!

Maar deze keer wil ik een triest verhaal met jullie delen. Niet om zielig te doen, reacties te oogsten of om me aan te stellen. Maar vooral omdat ook dit een deel is van mijn reis. Schrijven schijnt heilzaam te werken dus daar gaat ie...

17 april zal voor mij voor altijd een zwart randje hebben. Een inktzwarte bladzijde in m'n leven. Samen met drie andere toeristen, was ik vanuit Cambodja op weg naar de grens met Vietnam. De jeep waar wij in zaten raakte betrokken bij een groot auto ongeluk. Je zou zelfs kunnen zeggen dat onze chauffeur de schuldige is, maar dat laat ik even in het midden. Het verkeer in Cambodja is namelijk ook wel écht een chaos. Wij zijn van achteren heel hard ingereden op een scooter met daarop drie jonge meiden zonder helm. De details zal ik achterwege laten, maar de beelden staan nog op mijn netvlies gebrand. Gruwelijk! Twee van de drie meiden zijn niet veel later midden op de weg overleden. Zelf had ik geen schrammetje... Onze chauffeur is er tijdens alle heisa te voet tussenuit gepiept. Wij hebben vervolgens een halve dag op een héél heet politiebureau doorgebracht om verklaringen af te geven. Je zult begrijpen dat dit de korte variant van het verhaal is.

De afgelopen twee weken ben ik door deze gebeurtenis nogal down geweest. Mijn reislust was in één klap afgenomen. Ik had alleen nog twee weken te overbruggen voordat mama zou komen. Met ups and downs heb ik de afgelopen dagen toch nog wat gereisd.

Maar morgen is het dan eindelijk zo ver!! Om kwart voor elf landt mama hier in Hanoi en begint de laatste etappe van mijn reis! :-) PANGEA Travel heeft voor ons een mooie reis samengesteld en ik sta echt te popelen

Om een goede gids te kunnen zijn heb ik Hanoi alvast een beetje verkend de afgelopen dagen. Wat een toffe stad! Hanoi mag zekerop mijn lijstje met favoriete steden. Vietnam neigt naar mijn menig wel wat meer naar China dan de andere landen in Zuidoost Azië. Ik word elk moment van de dag keihard afgezet, er worden dubieuze gerechten zoals hond, vleermuis, varkensoor en koeientepels geserveerd en ik mag weer met alle locals op de foto!

Zelf heb ik niet zo heel veel foto’s geupload deze keer omdat ik de afgelopen weken door het ongeluk niet zo heel veel gedaan heb. Over twee weken lezen jullie mijn aller-aller-aller laatste blog!

Dikke kus en veel liefs,

Has

Cambodja; prachtige tempels, gruwelijke geschiedenis en moordende hitte!

The Khmers have been to hell and back, struggling through years of bloodshed, poverty, and political instability. Thanks to an unbreakable spirit and infectious optimism, they have prevailed with their smiles intact. (Lonely Planet Cambodia 2014)

Als je zegt Cambodja, dan zeg je automatisch Angkor Wat. Cambodja wordt daardoor vaak gezien als bestemming 'voor erbij'. Mensen gaan op vakantie naar Vietnam of Laos en pakken Cambodja (lees: Angkor Wat) voor het gemak even mee. Zonde, want het land heeft veel te bieden! Ik moest zelfs keuzes maken omdat een maand niet genoeg was...

Ik wil graag drie bijzondere momenten met jullie delen. Allereerst: de olifant! Ik ben inmiddels al een hele tijd in Zuidoost Azië maar in al die tijd had ik nog geen olifant gezien. Ik was een beetje in gevecht met mezelf omdat je zo veel nare verhalen hoort over het welzijn van deze beesten. Maarja.. zóó lang door Azië reizen en dan geen olifant zien is ook wel een beetje raar. Vandaar dat ik besloot naar de Mondulkiri Mountains in het oosten van Cambodja te gaan. Hier hebben we een geweldige dag beleefd waarin we de olifanten hebben gewassen en gevoerd. Wat een machtige beesten! En ondanks dat we een tour hadden geboekt waarbij je niet zou rijden, heb ik toch héél eventjes op z'n nek mogen zitten en dat was stiekem toch wel tof.

Een ander hoogtepunt was natuurlijk Angkor. Als echte 'tempel nerd' besloot ik een drie daagse pas te nemen. Ik wist inmiddels dat een bezoek aan Angkor valt of staat met goede tijdsplanning. Maar jeetje wat is er vééééél om je over in te lezen. Gelukkig kreeg ik onder het genot van een paar biertjes op pubstreet van studievrienden Joeri en Kim van de NHTV veel bruikbare tips. Dag één ging ik uiteindelijk toch nog met té weinig kennis op pad, waardoor ik de Lara Croft/Tomb Raider Temple moest delen met sowieso 18 (!) tourbussen chinezen in gele unisex polo's. Tsjah, je kunt niet alle tempels op de rustige momenten zien..

In Phnom Penh zijn de Killing Fields en de S-21 gevangenis verplichte kost. Op internet las ik van te voren dat een bezoek wordt afgeraden voor volwassenen die snel geëmotioneerd zijn.. Pff haha nou dan heb je aan mij een goeie ;-) De gruwelijke geschiedenis in het kort: de Rode Khmer onder leiding van Pol Pot wilde een communistische staat vormen in een zwaar extreme vorm. Iedereen moest op het land werken en als je uit de stad kwam, gestudeerd had, een bril droeg of een tweede taal sprak vormde je een gevaar voor de staat en werd JIJ en je hele familie vermoord. Maar om kogels te sparen werden andere manieren gevonden om mensen te vermoorden. Bij de 'Killing Tree' werden baby's, voor de ogen van de moeders, tegen een boom aan geslagen tot ze dood waren. Nou, dat gaat je niet in de koude kleren zitten. Dit alles speelde zich nog geen 45 jaar geleden af en in totaal kwam 1/5 van de bevolking om het leven!!! Een zwarte bladzijde uit de geschiedenis van dit land.

En dan nog even de een weerbericht. De zon was de afgelopen weken moordend en de hitte haast ondragelijk. Daarom heb ik voor nu maar even verkoeling gezocht in Sihanoukville en het tropische Koh Rong Samloem. Stel je voor: hagelwit strand, azuurblauwe zee, verse mango shakes en ijskoude biertjes. Ik moet zo'n maandje voor vertrek wel zorgen dat ik jaloersmakend bruin weer thuis kom natuurlijk!

Morgen begint hier het Khmer Nieuwjaar en reis ik door naar Kampot. Ik ben heel benieuwd hoe het gevierd wordt en of ik er deel van uit kan maken. Het einde van mijn reis begint in zicht te komen. Aan de ene kant kan deze reis me niet lang genoeg duren, want de tijd blijft maar voorbij vliegen.. Maar stiekem heb ik ook wel weer een beetje zin om naar huis te komen.. Nu eerst nog naar Vietnam waar ik op 1 mei mama zie voor een ongetwijfeld onvergetelijke rondreis!

Bedankt voor al jullie leuke reacties allemaal! Keep posting :-)

Liefs Has

Liefs uit Laos

Sabaidee lieve lezers,

De geur van verse baguettes vult mijn neus als ik op straat loop, de rode koe van La Vache Qui Rit lacht me vanuit alle hoeken toe, op een dorpspleintje wordt een fijn potje jeux des boules gespeeld en de straatnaambordjes geven 'Rue de la bla bla' aan. Nee, ik ben niet per ongeluk in Frankrijk terecht gekomen... Ik ben in Laos!

Het begint een beetje een cliché te worden, maar ook Laos is een fantastisch land! Niet voor niks ben ik hier dan ook meer dan een maand geweest. Wat heb ik hier allemaal gedaan? Heel veel natuur, kanoën, watervallen, grotten, het beruchte tuben, chillen, een enkele tempel, en stiekem heb ik ook de nodige beerlao's genuttigd :-) Hoogtepunt was wel de twee scooterrondjes die ik heb gereden. Lekker met je scootertje een paar dagen door de prachtige landschappen tuffen. Perfect! Met liefde zou ik alle stops toelichten, maar dat gaat te lang worden. Vandaar hieronder een lijst met random 'Facts and Figures', die ik graag met jullie wil delen en daarna een toelichting op mijn omgang met de lokale monniken ;-)

1. De mensen hier zijn zooo aardig. Wat een ontzettend chill volkje. Ik denk dat ze de eerste plaats mogen delen met de Mongolen
2. Ondanks dat Laos officieel de Laos People's Democratic Republic heet, wappert hier overal de communistische vlag.
3. Alle jongens en mannen dragen voetbalshirts. Op zich geen probleem, maar vooral het Duitse Nationale shirt is populair. Zo word ik dagelijks ongevraagd geconfronteerd met het feit dat wij in 2014 weeeer de World Cup niet wonnen...Pijnlijk!
4. Vanochtend werd ik wakker van een kakkerlak die in mijn nek kroop... (Echt waar!) Gelukkig was dit pas de eerste echt nare ervaring met 'beestjes'. Tsjah dat hoort er ook bij.
5. De Laotiaanse munteenheid is de Kip, hihi =)
6. Zoals het intro al deed vermoeden, zijn de Franse invloeden nog zeker aanwezig.
7. Helaas trekt dat ook een hoop Franse toeristen aan. Ik hou van Frankrijk, maar Fransen buiten hun eigen land zijn mega irritant.
8. Datzelfde geldt voor China. Ik vond China geweldig, maar Chinezen buiten hun eigen land.... Het zou verboden moeten worden!
9. Laos heeft een verleden dat aan elkaar hangt van (ongevraagde) oorlogen. Vooral de Amerikanen hebben hier tijdens de Vietnamoorlog onnodig veel bommen gedropt, waar de pijnlijke gevolgen nog steeds zichtbaar van zijn. Schokkend!
10. En als laatste een (hoop ik) jaloersmakende nummer 10. Op dit moment verblijf ik op Don Det. (Been There, Don Det haha) Ik heb een eigen bungalowtje met mega chille hangmat en uitzicht op de Mekong rivier.

En dan nu het Boeddhisme. Ik ben nog van plan heel lang op deze aarde rond te blijven lopen. Maar het is een geruststellende gedachte, dat als ik er niet meer ben, ik waarschijnlijk in de Boeddhistische hemel verkeer. Dit zal ik even toelichten. Mijn eerste busreis in Laos beloofde meteen een pittige bergrit te worden. Dus als een stelletje idioten veroverde Richard (m'n reismaat) en ik twee perfecte stoelen in de bus. Best wel een prestatie als je je bedenkt dat er ook altijd wel wat Chinezen zijn, die van voordringen een beroep gemaakt hebben. Goed, de bus zit ramvol en net voor vertrek komt er een 300-jaar oude tandeloze monnik in een oranje gewaad binnen gestrompeld. Iedereen doet z'n uiterste best om het niet te hoeven zien. Na een pijnlijke tien seconden kan ik het niet meer aanzien en bied ik hem mijn maar plek aan, met als gevolg dat IK vier uur op een klapstoeltje (mét kapotte rugleuning) in het gangpad mag zitten.. Nouja, goede daad weer verricht. Nou maar hopen dat Boeddha het ook gezien heeft.

Maar dat is nog niet alles: In Vientiane ging ik naar een beeldenpark iets buiten de stad. In de bus er naar toe begint een jonge monnik tegen me te praten. Hij studeert Engels en wil graag oefenen. Goh, zo ben ik er pas 1500 tegengekomen, denk ik bij mezelf, maargoed ik strijk over mijn hart en wil best even met hem kletsen. Het probleem is meestal dat de gesprekken nergens over gaan en ik er vaak geen touw aan vast kan knopen. Een beetje zoals communiceren met een Rus, zeg maar. Na tien minuten vraagt hij of hij met me mee mag naar het park... Tsjah en zeg dan maar eens: Nee. Dus als een barmhartige samaritaan struin ik twee uur lang door het park met hem. Dusja als Boeddha me nou niet gunstig gezind is weet ik het ook niet meer!

Morgen reis ik door naar Cambodja, waar ik vier weken zal blijven. Dat gaat hééééét worden, aangezien het droge seizoen op z'n hoogtepunt is. Ik weet dat jullie in NL hartstikke blij zijn met jullie eerste lentezonnetje, maar ik smelt hier letterlijk weg, zo warm is het.

Daarna ga ik door naar Vietnam, waar ik op 1 mei in Hanoi 'ons mam' tref :-) Jipieeeee!! Samen reizen we in twee en halve week van noord naar zuid. En dan...(tromgeroffel).... vliegen we samen weer naar Nederland! Dusssss voor degenen die het nog niet wisten: schrijf op, noteer, bewaar: 17 mei sta ik weer op Hollandsche Bodem :-)

Veel Liefs,

Has

Hernieuwde Hannah - van massage tot yoga

'Hannah, heb je weer eens lullemannetjes gegeten?', werd er vroeger thuis regelmatig aan mij gevraagd als ik mijn mond niet kon houden. (Ach, ieder gezin heeft zo zijn eigen gekkigheden moet je maar denken). Feit is wel dat ik altijd al een spring-in-het-veld ben geweest, een spraakwaterval die nog geen minuut zijn mond kan houden, die vijf kwartier in een uur lult en het liefst altijd met haar handen praat. (Pfoeee stukje zelfkennis hier haha). Met dit verhaal zal ik vriend en vijand versteld doen staan..(nouja vijand niet, want ik vrees dat die mijn weblog niet lezen).

Zo'n tien jaar geleden kreeg ik m'n eerste echte professionele massage. Samen met Meike in onze hotelkamer in Indonesië. Als 14-jarige tina-chick vond ik alles kietelen en kon ik er totaal niet van genieten. Ever since heb ik de massage afgezworen. Maargoed, je bent in Thailand en je kunt dit land niet uit zonder Pad Thai gegeten te hebben, op Khao San Road te zijn geweest, of een tempel te hebben gezien. Een massage valt voor mij een beetje in dezelfde categorie. Dus ik besloot mijn angsten over boord te zetten en op Koh Chang voor een massage te gaan.

Zo gezegd zo gedaan lag ik op een mooie zonnige dinsdagmiddag op de tafel bij een masseuse. (Jaaa inderdaad, toen jullie allemaal aan het werk waren). Stiekem best wel een beetje zenuwachtig... De vrouw begint met mijn rug en schouders en dat is wel okey. Dat biedt hoop voor de toekomst, denk ik voor een momentje... Maar dan gaat het mis, want niet veel later begint ze aan mijn benen. Wat een hel! Het kietelt, maar ik wil niet lachen want dat vind ik lullig. In gedachte hoor ik Meike en mezelf weer giebelen als twee schoolmeisjes. Ik bijt op mijn lip om me tegen het lachen te verzetten. Zodra ze klaar is met mijn benen ben ik enorm opgelucht. Op dat moment realiseer ik me echter nog niet dat ik ook nog op mijn rug moet draaien... En je raadt het al. Nog een keer allebei m'n benen. Drama. Ik put maar hoop uit het feit dat ze gaat eindigen met mijn nek en schouders. Helaas kom ik ook daar weer bedrogen uit, want het uur wat afgesloten met een hoofdmassage. En tsjah, van vette druppels kokosolie in mijn haar word ik nou ook niet dol enthousiast. Conclusie: ik ben voorlopig weer even genezen.

Maar er is nog meer. Want reizen bestaat echt niet alleen uit zuipen, op het strand liggen en af en toe een bezienswaardigheid bekijken... Althans voor mij niet. Dus in het kader van je horizon verbreden besloot ik een beginnerslesje yoga te doen. De gedachte spookte al langer door m'n hoofd, dus jaa als je dan in het hippie-achtige Pai bent denk je: waarom niet?! Zo kwam ik terecht bij Mam, een hippie vrouw van tegen de zeventig, die zo flexibel is als een elastiekje. En ik moet toegeven, ik vond het best wel heel chill. Mijn eerste les was zwáár en op sommige momenten zelfs redelijk onmogelijk, maar wel heel tof. Na zo'n anderhalf jaar een kantoorbaan gehad te hebben en vervolgens al vijf (!) maanden met je huis op je rug lopen, vonden mijn spieren dit wel even heel lekker. Alleen het meditatiegedeelte vond ik niks. Je zit daar dan maar in de stilte en hebt geen idee hoe lang het gaat duren. Een kijkje in mijn hersenpan tijdens een moment van absolute stilte:

focus Hannah.... Ohh shit, ik moet nog pasfoto's voor m'n visum in Laos.... Focus Hannah.... Wat zal ik vanmiddag eens gaan doen?... Niet denken Hannah.... Zou ik een dikke kont hebben zo?... Shit ik moet m'n hoofd leeg maken... Hoe doe je dat eigenlijk?... Hmmm hoe lang zou het nog zijn... Mijn voet slaapt.... enz enz.

En wees niet bang. Ik word echt geen zweefteef, boomknuffelaar of macrobiotische heks. Maar ik vond het toch wel heel fijn.

Dan kort nog even wat over Thailand. In mijn vorige stuk hebben jullie vast wel gemerkt dat ik niet laaiend enthousiast was over de Thaise eilanden (zacht uitgedrukt). Deze keer ben ik naar het noorden gereisd en eerlijk is eerlijk, dat was stukken beter! Enkele hoogtepunten: De WOII geschiedenis in Kanchanaburi, de prachtige boeddha's in Sukhothai, een kookles in Chiang Mai en scooteren in hippietown Pai.. Verder zal ik niet te veel in details treden. Kijk maar naar de foto's voor een impressie!

Ik kan dit verhaal niet anders afsluiten dan met:

Namasté!

Dikke kus en veel liefs,

Has

Myanmar.

Mingaaalaabaaaa!

STOP onmiddellijk met wat je dan ook aan het doen bent.. Laat alles uit je handen vallen.. Plunder je bankrekening.. en boek een ticket naar Myanmar! Wow, wat een fantastische bestemming is dit zeg! (Misschien alleen wel nog eventjes mijn verhaal aflezen haha)

Probeer je in te beelden dat wij van de Thaise eilanden afkwamen. Overal roodverbrande Britten, ordinaire tatoeages en straalbezopen breezersletjes. En dan kom je ineens in Myanmar. Puur Azië! Iedereen zegt het, maar het is echt waar!

Ik weet gewoon niet precies waar ik moet beginnen.

Het toerisme staat relatief gezien nog in de kinderschoenen. Helemaal als je het vergelijkt met een buurland als Thailand. Je merkt goed dat er nog weinig Westerse invloeden zijn doorgedrongen. Het overgrote deel van de mannen loopt in een longyi (een lange rok), zelfs de 'coole jongens' dragen het. De Westerse 'broek' heeft wel zijn intrede gedaan, maar je ziet het nog niet echt veel. De vrouwen zijn altijd erg kleurrijk gekleed en dragen Thanaka op hun gezicht. Dit is een soort klei/poeder dat ze beschermt tegen verbranding van de zon, maar het is ook een versiering van het gezicht. Verder is er (nog) nergens. In Myanmar een Starbucks of MacDonalds te bekennen.

De Birmezen zijn een ontzettend vriendelijk, maar ook oprecht en eerlijk volkje. Je wordt echt lang niet zo veel afgezet als in andere landen. Misschien wel omdat ze zich niet realiseren hoe makkelijk Westerlingen af te zetten zijn.. Maar ik kies er liever voor om te geloven dat ze oprecht zijn (naïef van mij misschien?!) Laatst huurde ik een fiets voor 1 USD per dag en ik hoefde geen borg, persoonlijke gegevens, hotelnaam of paspoort achter te laten.. Dat het nog bestaat!

Ik kan met geen mogelijkheid beschrijven wat we allemaal gezien hebben, dus even kort enkele hoogtepunten. De drie-daagse trekking van Kalaw naar het Inle Lake was erg speciaal. Onderweg zagen we hardwerkende vrouwen op het land, ossenkarren, kleurrijke velden en verbleven we bij mensen thuis.
De treinrit van het Brits koloniale Pyin Oo Lwin naar Hsipaw was ook bijzonder. Onderweg passeerden we het Gok Teik viaduct, wat naast prachtig ook wel een beetje eng was. In Bagan genoten we van de honderden tempels die overal, maar dan ook ECHT overal staan. Mijn verwachtingen waren torenhoog en toch was het nog beter dan dat!

Tot slot zijn we ook nog in Mrauk U geweest, waar compleet andere, maar ook zeer bijzondere tempels te vinden zijn. De busrit er naartoe was hels want Bel en ik hadden maar 1 stoel. Afgewisseld zaten we in een plastic kinderstoeltje in het gangpad, tijdens een nachtelijk bergrit. De sfeer in Mrauk U was anders dan in de rest van het land. Het leek wat minder open en gastvrij te zijn. Het is moeilijk te beschrijven.. Zoiets voel je. Maargoed dit kan eenvoudig verklaard worden door de onrust tussen de Boeddhisten en de Moslims in dit gebied, waarbij de moslims (Rohingya) het onderspit delven. Tot 2012 rommelde het hier enorm en werd er door sommige onafhankelijke partijen zelfs gesproken van genocide. The Rohingya people have been described as “among the world’s least wanted” and “one of the world’s most persecuted minorities.” Zonde!

Ondanks wat politieke issues is Myanmar dus geweldig! En tsjah dat minstens twee keer per dag de stroom in je ho(s)tel even wegvalt, de WIFI overal crappy is en we de helft van de tijd koud hebben moeten douchen nemen we dan maar even op de koop toe! Ach, dan waardeer je des te meer wat je thuis allemaal WEL hebt.

De afgelopen vier maanden samen reizen waren fantastisch, maar aan alles komt een einde. Puur voor de ervaring van het alleen reizen zijn Bel en ik nu daarom uit elkaar gegaan. Grappig, want sinds dat punt ben ik eigenlijk nog geen moment alleen geweest. Je ontmoet zo veel andere reizigers! Zoals het er nu naar uit ziet ga ik naar Noord Thailand, Laos en Cambodja. Voorlopig kom ik dus nog niet naar huis

Tot de volgende keer maar weer!
Liefs Hannah

ps. Zoals je ziet heb ik uitgedokert hoe ik foto's IN de tekst moet plaatsen, maar onder het kopje foto's vind je er nog veel meer... ik kon niet kiezen hihi

pps. Onder mijn vaders motto: 'goede wijn behoeft geen krans', deze keer een sobere titel!

Tropisch Thailand

Sawadeee Kaaa!

Wij gingen naar Thailand om te genieten van de mooie stranden. Ik kan je vertellen: dat is zeker gelukt, want de stranden zijn er adembenemend. (Leo DiCaprio helaas niet meer gezien haha) We moesten echt even pas op de plaats maken en alle indrukken van de rest van de reis laten bezinken.

En ondanks dat de stranden er prachtig waren, hadden we het extreme Torremolinos gehalte niet zien aankomen. De veelal luidruchtige Britten leken zo te zijn weggelopen uit Geordie Shore. Tatoeages, bierbuiken en heeeel veel te kleine bikini's waren aan de orde van de dag. Regelmatig heb ik mezelf met plaatsvervangende schaamte afgevraagd of de lokale Thai denken dat wij Westerlingen met z'n allen van god los zijn. Het Sodom en Gomorra van de 21e eeuw, zeg maar... Maargoed, wellicht hadden we dit een beetje moeten zien aankomen rondom de Full Moon periode. Ennnn.. eerlijk is eerlijk, wij zijn natuurlijk ook niet vies van een Tiger, Leo, Chang (biertje) of een Bucket op z'n tijd haha.

Conclusie: lekker op het strand kunnen liggen, een gezellig feestje op z'n tijd, maar not really 'my cup of tea' zoals de sophisticated Brit het dan weer zou zeggen ;-)

Tot dusver dus gemixte gevoelens over Thailand. Ik verwacht dat dit land nog veel meer te bieden heeft dan dat wij tot dusver gezien hebben (dat is: Koh Tao, Koh Phangan, Koh Phi Phi en Krabi). Wellicht dat ik later dit jaar nog het noorden van het land ga verkennen!

Inmiddels zijn we al enige tijd aan het reizen in Myanmar en het is nu al super speciaal! Maar daarover de volgende keer meer :-)

Ik wens iedereen een fijne jaarwisseling en een mooi én reislustig 2015!

Tot slot nog een warm welkom op deze prachtige wereld voor mijn nieuwe nichtje: Vere Elin Houdijk!

Liefs Hannah

van China naar Chillmodus!

Lieve lezers,

De laatste keer liet ik jullie achter in Xi'an in Centraal China. Sinds die tijd is er weer een hoop gebeurd en is het kwik in de thermometer flink gestegen

Na Xi'an werd de reis vervolgd naar Chengdu; de stad van de panda's. Aangezien de Chinezen erg goed zijn in het aanleggen van 'tourist traps' met rondrijdende golfkarretjes en blije merchandise, wist ik niet goed wat ik kon verwachten. Maar eerlijk is eerlijk; dit was leuk! Zoooooo schattig die grote, zwart-witte, fluffy beertjes. En heerlijk hoe die beesten non-stop in de chillmodus zitten.

Daarna hebben we onze reis vervolgd naar de provincie Yunnan, in het zuiden van China. Voor het eerst in drie maanden hadden we een echt zonnetje met zomerse temperaturen.. Heerlijk! In Yunnan bezochten we achtereenvolgens Lijiang, Dali en Kunming. In Dali zijn we een dagje gaan fietsen rondom het Erhei meer. Dit was zo'n fijne dag. Relaxed cruisen met een windje door je haar, de zon in je gezicht, met aan je linkerhand groene velden en aan je rechterhand vissersbootjes in het meer. Wat wil je nog meer..? Tot slot hebben we ook nog twee dagen gewandeld door de Tiger Leaping Gorge. Omdat hier geen kabelbanen of golfkarretjes zijn was dit een relatief rustige wandeling met uitsluitend echte wandelaars. Fijn!
Over all, moet ik eerlijk zeggen dat ik zeer positief verrast ben door China! Het land met een ontzettend rijke historie, waar je nooit weet wat je op je bord krijgt, waar mensen in pyjama's over straat lopen, waar de natuur fascinerend is, waar Hello Kitty en Paul Frank aan de orde van de dag zijn en waar de neonverlichting je overal tegemoet straalt. Ik vond het fantastisch!

Toch moet ik wel zeggen dat de laatste weken we allebei 'op' begonnen te raken. Al bijna drie maanden zijn we onderweg. En zowel Rusland als Mongolië en China waren behoorlijk demanding. Elke dag gaan we vol goede moed sightsee-en, nieuwe plekken verkennen en altijd op ontdekkingstocht. En hoeveel geweldige avonturen we ook al hebben mogen beleven, het begon ons toch op te breken. We merkten allebei dat wetoe waren aan een 'vakantie van het reizen' haha. Ik geef toe dat dat behoorlijk decadent klinkt, maar dat is wel waar het op neer komt. Gelukkig was het ticket naar Thailand al geboekt!

Zodoende kwamen we vorige week aan in Bangkok... jeetje wat is het daar ontzettend heet. Inmiddels hebben we verkoeling gezocht op Koh Tao. Onze dagen vullen we nu met zonnen, zwemmen, snorkelen, lezen en smoothies en biertjes drinken. Eigenlijk hebben we de chillmodus van die pandaberen een beetje overgenomen. Mijn grootste zorgen op dit moment zijn:
1.zo min mogelijk zand op mijn handdoek krijgen
2. niet te veel lezen, want dan heb ik m'n boeken te snel uit

Klinkt heerlijk toch?!

Over een paar dagen vertrekken we naar Koh Phangan waar we een Full Moon Party meepakken. Halverwege december zit onze chillperiode erop en gaan we het echte reizen hervatten. We gaan naar Myanmar! Van verschillende ervaren reizigers heb ik vernomen dat deze bestemming een echte favoriet is...Dus kom maar op! Kerst en O&N zullen daar 'gevierd' worden.. Maar Scrooge als ik ben, hou ik toch niet zovan kerst, dus dat komt mooi uit.

Goed, nu ga ik lekker terug naar m'n handdoekje op het strand! Bedankt voor de belangstelling allemaal en alvast een fijne Sinterklaas!

Liefs,
Has